Karol Tarnowski
W kategorii pisarstwa religijnego lub filozoficznego, stanowiącego kontynuację „myślenia według wartości” nagrodę otrzymał Karol Tarnowski za książkę „Usłyszeć niewidzialne”.
„Usłyszeć niewidzialne”- zarys filozofii wiary, która jest imponującym dowodem na to, że wiara nie tylko szuka rozumienia, ale je znajduje. Karol Tarnowski z niezwykłą rzetelnością i odwagą sięga do źródeł fenomenu wiary. Rozświetlając pierwotne pojęcie pra-zaufania, wiary w przyrodzone dobro świata, otwiera przestrzeń spotkania ludzi wierzących i poszukujących. Jego książka jest też wielka pochwałą wolności jako drogi prowadzącej do Boga.
Urodzony w 1937, krakowski filozof, profesor, wykładowca Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Od lat związany z miesięcznikiem „Znak”. Jego myślenie ogniskuje się wokół problematyki Boga i wiary. Jest znawcą współczesnej myśli francuskiej, a dzięki prowadzonej przez niego w wydawnictwie Znak serii Biblioteka Filozofii Religii polski czytelnik mógł zapoznać się z tekstami takich myślicieli jak Marion, Dumery czy Blondel. Badacz myśli Gabriela Marcela, Jean-Luca Mariona, Emmanuela Levinasa i Józefa Tischnera. Zagadnieniom tym poświęcił wiele książek i artykułów, m.in. Ku absolutnej ucieczce. Bóg i wiara w filozofii G. Marcela (1993), Człowiek i Transcendencja (1995), Wiara i myślenie (1999), Bóg fenomenologów (2000). Jego ostatnia książka – wydana przez Instytut Myśli Józefa Tischnera Usłyszeć niewidzialne. Zarys filozofii wiary – stanowi poważne zaproszenie do myślenia o wierze, o możliwościach mówienia o wierze i o miejscu wiary w strukturze ludzkiego istnienia. Stawia trudne pytania i unika łatwych, gotowych odpowiedzi.
Obok żony i filozofii trzecią miłością Karola Tarnowskiego jest muzyka. Od piątego roku życia uczył się gry na fortepianie. Później uczęszczał do średniej szkoły muzycznej w Krakowie, a następnie podjął studia w krakowskiej Akademii Muzycznej w klasie fortepianu. Jego nauczycielami byli Henryk Sztompka i Barbara Korytowska. Po ukończeniu studiów – w latach 1963-65 – był pianistą w Filharmonii Szczecińskiej. Od czasu powrotu do Krakowa (1965) aż do 1989 współpracował z Akademią Muzyczną jako akompaniator. Wraz z Antonim Cofalikiem i Krzysztofem Okoniem współtworzył Trio Krakowskie, które koncertowało m.in. w Niemczech, Francji i w Czechosłowacji. Karol Tarnowski dawał także koncerty solowe (m.in. we Francji i w Szwajcarii). Specjalizuje się w repertuarze romantycznym: Chopin, Brahms, ale sięga też chętnie po muzykę Bacha, Debussy’ego, Szymanowskiego. W latach 1970. na łamach „Tygodnika Powszechnego” uprawiał też krytykę muzyczna.
